همواره به پرسش و پاسخ و گفتگو در بستر واقعیات اجتماعی باورمند بوده‌ام و معتقدم راه رستگاری از مسیر گفتگو می‌گذرد. با این وجود، اعتقاد دارم که باید در مسیری که به آن باور داریم «گام برداریم» و «اقدام عملی» انجام بدهیم؛ حتّی گام‌های کوچک، ولو اقداماتِ به‌ظاهر ساده! در این مسیر سَمّ آن است که در گوشه‌ای بنشینیم و گذشته را به باد انتقاد بگیریم، و آینده را تیره و تار جلوه دهیم و از این طریق، زندانیِ «حال» شویم؛ زندانی‌ئی که نه دلخوشی از گذشته دارد و نه امیدی به آینده در دل دارد! اهمّیتِ گام برداشتن در این است که از این زندانِ تنگ رهایمان می‌کند.